تحقیق در مورد امگان‌ دیدار و لقاء خداوند برای‌ مؤمنین‌ خوش‌ گردار

تحقیق در مورد امکان‌ دیدار و لقاء خداوند برای‌ مؤمنین‌ خوش‌ کردار

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات

دسته بندی : وورد

نوع فایل : .docx ( قابل ویرایش و آماده پرینت )

تعداد صفحه : 25 صفحه

قسمتی از متن .docx :

امکان‌ دیدار و لقاء خداوند برای‌ مؤمنین‌ خوش‌ کردار

أعوذُ بِاللَهِ مِنَ الشَّیْطانِ الرَّجیم‌

بِسْـمِ اللَهِ الـرَّحْمَنِ الـرَّحیم‌

وَ صَلَّی‌ اللَهُ عَلَی‌ سَیِّدِنا مُحَمَّدٍ وَ ءَالِهِ الطَّیِّبینَ الطّاهِرینَ

وَ لَعْنَةُ اللَهِ عَلَی‌ أعْدآئِهِمْ أجْمَعینَ مِنَ ا لآنَ إلَی‌ قِیامِ یَوْمِ الدّینِ

وَ لا حَوْلَ وَ لا قُوَّةَ إلاّ بِاللَهِ الْعَلیِّ الْعَظیم‌

تفسیر آیة‌ مبارکة‌: فَمَن‌ کَانَ یَرْجُوا لِقَآءَ رَبِّهِ

قالَ اللَهُ الْحَکیمُ فی‌ کِتابِهِ الْکَریم‌:

قُلْ إِنَّمَآ أَنَا بَشَرٌ مِثْلُکُمْ یُوحَی‌'´ إِلَیَّ أَنـَّمَآ إِلَـ'هُکُمْ إِلَـ'هٌ وَ ' حِدٌ فَمَن‌ کَانَ یَرْجُوا لِقَآءَ رَبِّهِ فَلْیَعْمَلْ عَمَلاً صَـ'لِحًا وَ لاَ یُشْرِکْ بِعِبَادَةِ رَبِّهِ أَحَدًا .

(آیة‌ یکصد و دهمین‌ ، از سورة‌ کهف‌: هجدهمین‌ سوره‌ از قرآن‌ کریم‌)

«بگو ـ ای‌ پیغمبر ـ که‌ اینست‌ و غیر از این‌ نیست‌ که‌ من‌ بشری‌ می‌باشم‌ همانند شما که‌ به‌ من‌ وحی‌ کرده‌ می‌شود که‌: فقط‌ معبود شما معبود واحد است‌! پس‌ هر کس‌ امید دیدار و لقای‌ پروردگارش‌ را داشته‌ باشد ، باید حتماً کارنیکو انجام‌ دهد و هیچ‌ کس‌ را با پروردگارش‌ انباز و همتا قرار ندهد!»

بازگشت به فهرست

تفسیر «المیزان‌» دربارة‌ آیة‌: فَمَن‌ کَانَ یَرْجُوا لِقَآءَ رَبِّهِ

حضرت‌ اُستادنا الاکرم‌ آیة‌ الحقّ و العرفان‌ و سند العلم‌ و الاءیقان‌: آیة‌ الله‌ علاّمة‌ طباطبائی‌ تغمَّده‌ اللهُ بأعلَی‌ رضوانِه‌ ، و رفَع‌ درجتَه‌ بما لا یُدرِک‌ به‌ عقلُ بشرٍ و لا مَلَکٍ و لا جِنٍّ و لا أحدٍ سِوی‌ ذاتِه‌ الاقدسِ ، در تفسیر آیه‌ فرموده‌اند:

» این‌ آیه‌ خاتمة‌ سوره‌ (سورة‌ کهف‌) است‌ و ملخّص‌ غرض‌ از بیان‌ سوره‌ را ارائه‌ می‌دهد؛ و اصول‌ سه‌گانة‌ دین‌ را در خود گردآوری‌ نموده‌ است‌ که‌ عبارت‌ باشد از توحید و نبوّت‌ و معاد . توحید عبارت‌ است‌ از گفتارش‌: أَنـَّمَآ إِلَـ'هُکُمْ إِلَـ'هٌ وَ ' حِدٌ . و نبوّت‌ عبارت‌ است‌ از گفتارش‌: إِنَّمَآ أَنَا بَشَرٌ مِثْلُکُمْ یُوحَی‌'´ إِلَیَّ و گفتارش‌: فَلْیَعْمَلْ عَمَلاً صَـ'لِحًا تا آخر. و معاد عبارت‌ است‌ از گفتارش‌: فَمَن‌ کَانَ یَرْجُوا لِقَآءَ رَبِّهِ .

در این‌ گفتار خداوند تعالی‌: قُلْ إِنَّمَآ أَنَا بَشَرٌ مِثْلُکُمْ یُوحَی‌'´ إِلَیَّ أَنَّمَآ إِلَـ'هُکُمْ إلَـ'هٌ وَ 'حِدٌ ، حصر اوّل‌ ، حصر رسول‌ الله‌ است‌ در بشریّت‌ که‌ مماثل‌ می‌باشد با بشریّت‌ مردم‌ ؛ که‌ زیاده‌ از آن‌ چیزی‌ را دارا نیست‌، و در قبال‌ آنچه‌ را که‌ گمان‌ می‌کنند که‌ ادّعای‌ نبوّت‌ مستلزم‌ ادّعای‌ کینونت‌ الهی‌ و قدرت‌ غیبیّه‌ است‌، رسول‌ خدا برای‌ خود چیزی‌ را ادّعا نمی‌نماید.

و از همین‌ جهت‌ بوده‌ است‌ که‌ مطالب‌ و اموری‌ را بر رسول‌ الله‌ اقتراح‌ و پیشنهاد می‌کرده‌اند که‌ غیر از خدا کسی‌ را بر آن‌ علم‌ نبوده‌ است‌ و غیر از خدا احدی‌ قدرت‌ و توانائی‌ آنرا نداشته‌ است‌، ولیکن‌ آنحضرت‌ صلّی‌ الله‌ علیه‌ و آله‌ جمیع‌ آنها را به‌ امر خدا از خود نفی‌ می‌نموده‌ است‌ ، و برای‌ خود چیزی‌ را اثبات‌ نمی‌نمود مگر آنکه‌ فقط‌ به‌ وی‌ وحی‌ می‌شده‌ است‌ را.

و حصر دوّم‌ ، حصر الوهیّت‌ می‌باشد در الهی‌ که‌ واحد است‌ ، و آلهة‌ ایشان‌ وجود و اثری‌ ندارند ؛ و این‌ توحید است‌ که‌ ناطق‌ است‌ به‌ آنکه‌ اله‌ و معبود همه‌ ، اله‌ و معبود واحد است‌.

و گفتار خداوند: فَمَن‌ کَانَ یَرْجُوا لِقَآءَ رَبِّهِ فَلْیَعْمَلْ ـ تا آخر آیه‌ ، مشتمل‌ است‌ بر اجمال‌ دعوت‌ دینیّه‌ که‌ آن‌ عمل‌ صالح‌ می‌باشد برای‌ خداوند وحدَه‌ لا شریکَ لَه‌. و این‌ را خداوند متفرّع‌ نموده‌ است‌ بر امید و رجای‌ دیدار و لقای‌ حضرت‌ ربّ تعالی‌ که‌ بازگشتِ بسوی‌ اوست‌. چرا که‌ اگر حساب‌ و جزاء در میانه‌ نبوده‌ باشد، موجبی‌ برای‌ اخذ به‌ دین‌ و تلبّس‌ به‌ اعتقاد و عمل‌ وجود ندارد تا که‌ دعوت‌ بسوی‌ آن‌ کند ؛ همانطور که‌ خدای‌ تعالی‌ فرموده‌ است‌:

إِنَّ الَّذِینَ یَضِلُّونَ عَن‌ سَبِیلِ اللَهِ لَهُمْ عَذَابٌ شَدِیدُ بِمَا نَسُوا یَوْمَالْحِسَابِ .1

و خداوند مترتّب‌ گردانیده‌ است‌ عدم‌ شرک‌ به‌ پروردگار و عمل‌ صالح‌ را بر اعتقاد به‌ معاد. بجهت‌ آنکه‌ اعتقاد به‌ یگانگی‌ و وحدانیّت‌ خدا با شرک‌ در عمل‌، متناقض‌ بوده‌ و با یکدگر جمع‌ نمی‌شوند. پس‌ معبود تعالی‌ اگر واحد باشد، باید واحد باشد در جمیع‌ صفاتش‌ ؛ و از جمله‌ وحدانیّت‌ در معبودیّت‌ است‌ که‌ در آن‌ شریک‌ ندارد.

و نیز مترتّب‌ گردانیده‌ است‌ اخذ به‌ دین‌ را بر امید و رجاء به‌ معاد، نه‌ بر علم‌ قطعی‌ به‌ معاد. زیرا احتمال‌ معاد و بازگشت‌ به‌ سوی‌ او کافی‌ می‌باشد در وجوب‌ تحذّر و اجتناب‌ از آن‌ به‌ قاعدة‌ وجوب‌ دفع‌ ضرر محتمل‌. و نیز گفته‌ شده‌ است‌: مراد به‌ لقاء، لقاء کرامت‌ است‌ و آن‌ مورد امید و رجاء می‌باشد بدون‌ آنکه‌ امری‌ قطعی‌ بوده‌ باشد.

و رجای‌ لقای‌ خدا را متفرّع‌ کرده‌ است‌ بر قول‌ خود: أَنَّمَآ إِلَـ'هُکُمْ إِلَـ'هٌ وَ ' حِدٌ . چون‌ رجوع‌ مردم‌ به‌ سوی‌ الله‌ سبحانه‌ از تمامیّت‌ معنی‌ الوهیّت‌ است‌. خداوند واجد منحصر به‌ فرد تمام‌ کمال‌ مطلوب‌ و تمام‌ اوصاف‌ جمیله‌ است‌ ، و از آن‌ جمله‌ می‌باشد فعل‌ حقّ و حکم‌ به‌ عدل‌ ؛ و این‌ دو امر اقتضا دارند رجوع‌ بندگانش‌ را به‌ سوی‌ او و حکم‌ و قضاوت‌ میانشان‌.

وَ مَا خَلَقْنَا السَّمَآءَ وَ الاْرْضَ وَ مَا بَیْنَهُمَا بَـ'طِلاً ذَ ' لِکَ ظَنُّ الَّذِینَ کَفَرُوا فَوَیْلٌ لِلَّذِینَ کَفَرُوا مِنَ النَّارِ * أَمْ نَجْعَلُ الَّذِینَ ءَامَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّـ'لِحَـ'تِ کَالْمُفْسِدِینَ فِی‌ الاْرْضِ أَمْ نَجْعَلُ الْمُتَّقِینَ کَالْفُجَّارِ . 2

«و ما آسمان‌ و زمین‌ و آنچه‌ در بین‌ آنها می‌باشد را باطل‌ نیافریده‌ایم‌. این‌ پندار کسانی‌ است‌ که‌ کفر ورزیده‌اند، پس‌ وای‌ بر حال‌ آن‌ کسانیکه‌ کفر ورزیده‌اند از آتش‌ ! بلکه‌ آیا ما قرار می‌دهیم‌ آنان‌ را که‌ ایمان‌ آورده‌اند و اعمال‌ صالحه‌ انجام‌ می‌دهند ، مانند آنان‌ که‌ در زمین‌ فساد کنندگانند؟! بلکه‌ آیا ما قرار می‌دهیم‌ مردمان‌ با تقوی‌ را بمانند مردم‌ اهل‌ فسق‌ و فجور؟!»

« بحث‌ روائی‌ »

در تفسیر «الدُّرّ المنثور» آورده‌ است‌ که‌ ابن‌ مَنْدَه‌ و أبو نُعَیم‌ در کتاب‌ «صحابه‌» و ابن‌ عَساکر از طریق‌ سُدّی‌ صغیر، از کَلْبی‌، از أبو صالح‌، از ابن‌ عبّاس‌ تخریج‌ حدیث‌ کرده‌اند که‌ گفت‌: عادت‌ جُندَب‌ بن‌ زُهَیر این‌ بود که‌ چون‌ نماز می‌گزارد یا روزه‌ می‌گرفت‌ یا صدقه‌ می‌داد و آوازه‌اش‌ به‌ نیکی‌ برمی‌خاست‌، خوشحال‌ می‌شد و نشاطی‌ به‌ وی‌ دست‌ می‌داد؛ و لهذا روی‌ گفتار مردم‌ در این‌کارها می‌افزود. خداوند او را مورد